Gereksiz Yazı 3

   
Her gece bir şey olacak diye beklemek gerçekten zor...Uykusuz bekleyişler,sabah olmasın da sürekli yakarışlarla bir gece daha geçiyor.Gündüzü sevmiyorum her şey ışığın ilizyonundan ibaret.Nefret ettiğim her şey aklıma geliyor.Umut denen şeyin varlığını hatırlatıyor.Saçmalık başka hiçbir şey değil...

Gece öyle değil ama.İnsanları karanlıkta daha iyi tanırsın.Gerçekler her zaman insanın bakmadığı karanlık köşede olmaz mı zaten?Ben her olayın aklınıza gelecek her şeyin gerçeğini öğrenmek istiyorum.Karanlığı o yüzden seviyorum.Hiçbir şey sahte değil orada.

Neyse karanlık iyidir ama iyi olan her şeyin sonunda yok mudur ki.Dünya keşke kendi ekseninde dönmese ve sürekli geceyi yaşasak bence hayatım daha iyi olabilirdi.Ama dünya her gecenin kendini gündüze bıraktığı vakit sevgilimi elimden alıyor.

Diğer insanlar için güneşin varlığı bir şeyler anlatıyor.Yeni bir gün,yeni bir heyecan,yeni bir umut gibi...Belkide o insanları kıskanıyorumdur bilemiyorum.Şu an için gecenin gizemli güzelliği beni büyülüyor.Her neyse herkese iyi uykular....

Gereksiz Yazı 2

Umut gerçekten var mı acaba?Bu umut verici konuşmalar gerçekten olabilir mi? Kötü düşünmek benim düşünme şeklim olmuşken bunların olabilme olasılığına inanmalı mıyım? 

Buna karar vermek bile benim için çok zor .Umutlarımı ya da kurduğum hayallerimin hepsini ben ya da bir başkası tuzla buz etmişken bunun gerçekten olabilme olasılığı var mı acaba?

Bu saatten sonra benim için gerçekten bir umut var mı?Bunun cevabını yine o sevmediğim zamana mı bırakacağım şimdi...Umudunu kaybetmiş biri neler yapabilir ya da inancını kaybetmiş biri?Ne kadar kötü olabilir ki o insan?Gerçekten kendi mi kaybetmek istedi ya da onu buna mı zorladılar?İnsanlara olan inancını kaybet! Herhangi bir şeye inanma! Bunları yaptıktan sonra yine de pek mutlu olduğum söylenemez.

Zamana olan inancımı böyle kaybettim zaten.Zamana bırak her şey düzelir dediler düzelen bir şey var mı bakıyorum yok.İnsanlara fazla güveniyorum.Her zamana bırak dediklerinde zamana bıraktım ama cidden benim yaralarıma ilaç olmadı.Zaman her şeyin ilacıdır bence aptallar için söylenmiş bir söz.İnsanlara boşa ümit veren bir söz.Biraz gerçekçi olun insanlara karşı en azından belki inandığı şeylere olan umudunu kaybetmezler.

Her neyse bir sigara yakayım geçer herhalde....Hepsi bu kadar...

Gereksiz Yazı 1

Hatalarımla güçlendiğimi pek sanmıyorum aslında.Güçlenmiş olsaydım aynı hataları yapmazdım.Sanırım....Bu hata sahip olduğumu her şeyi kaybettirdi.Neden hatalarımdan ders çıkarmayı öğrenmedim ki.Burdaki suçlunun kim olduğu bile belli değil aslında.Suçlu bir insan varsa o kesinlikle benimdir başkası olamaz.

Peki bundan sonra ne olucak hayatın umarsızca devam ettiği yadsınamaz bir gerçek ama ben bu hayata nasıl devam edicem.

Elindeki tüm oyuncaklarını kaybetmiş bir çocuk gibiyim.Yaşama sevincimden de pek emin değilim.Dediğim gibi hayat devam ediyor.Yapmak istediklerimi yapabilirim artık.Kaybedicek hiçbir şeyim yok artık. Babam gibi son söylenecek şeyi başta söylesem bundan sonra söylüceklerim için nefesim olmucak.

Atmayan bir kalp,çalışmayan bir beyine sahip olucam.Bu da şu an ihtiyac dahilinde değil.

Ölüm şu an ihtiyaç dahilinde değil.

Çektiğim acı bile şu an anlamsız belkide.Belkide bu durumun orospusu oldum ya da hissizleştim.

Güçlü olmak zorunda mıyım?Sürekli mutsuz ve depresif olsam bu bana ne kazandırır?

Aslında bunun cevabını yıllardır verebilmiş değilim.

İnsanların benim hakkında düşündükleri "Sürekli mutsuz olmak senin yaşayış biçimin" demesi.Bi insan neden mutsuz olmak ister ki?

Ben sadece ve sadece herşeyin yolunda olmasını istedim sadece bu....

Tam yolundayken yaptığım ya da hissettiğim ya da her neyse ondan dolayı kendi hayatımı maffettim ama ilginçtir ki;


Keyifli bir uyuşukluk içersindeyim....