Peki bundan sonra ne olucak hayatın umarsızca devam ettiği yadsınamaz bir gerçek ama ben bu hayata nasıl devam edicem.
Elindeki tüm oyuncaklarını kaybetmiş bir çocuk gibiyim.Yaşama sevincimden de pek emin değilim.Dediğim gibi hayat devam ediyor.Yapmak istediklerimi yapabilirim artık.Kaybedicek hiçbir şeyim yok artık. Babam gibi son söylenecek şeyi başta söylesem bundan sonra söylüceklerim için nefesim olmucak.
Atmayan bir kalp,çalışmayan bir beyine sahip olucam.Bu da şu an ihtiyac dahilinde değil.
Ölüm şu an ihtiyaç dahilinde değil.
Çektiğim acı bile şu an anlamsız belkide.Belkide bu durumun orospusu oldum ya da hissizleştim.
Güçlü olmak zorunda mıyım?Sürekli mutsuz ve depresif olsam bu bana ne kazandırır?
Aslında bunun cevabını yıllardır verebilmiş değilim.
İnsanların benim hakkında düşündükleri "Sürekli mutsuz olmak senin yaşayış biçimin" demesi.Bi insan neden mutsuz olmak ister ki?
Ben sadece ve sadece herşeyin yolunda olmasını istedim sadece bu....
Tam yolundayken yaptığım ya da hissettiğim ya da her neyse ondan dolayı kendi hayatımı maffettim ama ilginçtir ki;
Keyifli bir uyuşukluk içersindeyim....
3 yorum:
okudum, üzüldüm...
benim üzülmem senin hissettiklerini değiştirmez.. elimden bir şey gelse de seni mutlu edebilsem...
Belki de seni hayata bağlayacak bir sewgili, bi hobi edinmelisin, ablacıktan naçizane bir tavsiye...
Tutunman zor. Dallarını kırmışsın belli. Ağaç köklerine tutun desem orası da muallakta. Düşlerine tutun. Düşüşlerine...
Gelecekten bildiriyorum; güç içinde,her şey güzel olacak:)
Yorum Gönder